Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα η αυριανή. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ό αιώνα, το οποίο σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες.

Το έναυσμα, όμως, είχε δοθεί αιώνες πριν, με τη Λυσιστράτη να πρωτοστατεί σε μια ιδιόμορφη «φεμινιστική» απεργία, προκειμένου να τελειώσει ο πόλεμος των ανδρών.

Επίσης, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλίες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.

Το 1908 15.000 γυναίκες παρέλασαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.

Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους έγραψαν ιστορία.

Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση, όμως μέχρι το 1965 αυτή παρέμεινε γιορτή των εργατών.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος το 1960 αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Στις μέρες μας, όμως, σε πολλές χώρες η ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό της μήνυμα: Αφενός εμπορευματοποιήθηκε και αφετέρου εκλήφθηκε ως ευκαιρία για να εκφράσουν οι άνδρες την αγάπη τους στις γυναίκες, όπως κατά την Ημέρα της Μητέρας και του Αγίου Βαλεντίνου.

Ωστόσο, περιστατικά που σημειώνονται με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας τη Γυναίκας, αποδεικνύουν την ανάγκη προβολής και τίμησης, αν μη τι άλλο, των αγώνων των γυναικών. Στην Τεχεράνη στις 4 Μαρτίου 2007, η αστυνομία ξυλοφόρτωσε χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που σχεδίαζαν συλλαλητήριο για τον εορτασμό της ημέρας. Οι δεκάδες γυναίκες που συνελήφθησαν κρατήθηκαν για μέρες στην απομόνωση. Οι ακτιβίστριες Shadi Sadr και Mahbubeh Abbasgholizadeh αφέθηκαν ελεύθερες μετά από δεκαπέντε μέρες απεργία πείνας.

Άλλωστε στον πλανήτη η ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα υπάρχει στην εκπαίδευση, την υγεία και την πολιτική εκπροσώπηση, όμως το πεδίο που υπολογίζεται ότι θα επιτευχθεί ισότητα πιο αργά από όλους είναι η οικονομική ισότητα. Η Ελλάδα έχει επίσης οικονομική ανισότητα, καθώς για κάθε ένα ευρώ που βγάζουν οι γυναίκες, οι άνδρες βγάζουν 1,75 ευρώ και έτσι η ισότητα προβλέπεται να επιτευχθεί σε 169 χρόνια. Εξάλλου, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, σε διεθνές επίπεδο μόνο το 50% των γυναικών έχει σήμερα πρόσβαση στην αγορά εργασίας, ενώ οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 24% λιγότερο από τους άνδρες. Σε 100 χώρες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν περιορισμούς στην πρόσβαση αγοράς εργασίας λόγω φύλου, ενώ σε 18 χώρες οι άνδρες έχουν νόμιμο δικαίωμα να μην επιτρέπουν στις συζύγους τους να εργαστούν.

Φαντάζομαι ότι στο βίντεο https://youtu.be/i7s94aAF6Ak η τοποθέτηση του απαράδεκτου “κυρίου” αυτές τις απόψεις απηχεί.

Σκόπιμο, βέβαια είναι να υπενθυμίσουμε, ότι ακόμα και στις περιπτώσεις που η γυναίκα διεκδικεί και κατακτά τη μόρφωση, την εργασία, την οικονομική ανεξαρτησία και την κοινωνική δραστηριότητα, η ισοτιμία των φύλων εξακολουθεί να είναι μαγική εικόνα.

Γιατί: Οι εργοδότες θεωρούν ανασταλτικό παράγοντα πρόσληψης το να είσαι νέα γυναίκα, γιατί φοβούνται ενδεχόμενη εγκυμοσύνη.

Γιατί: Οι γυναίκες, κατά κόρο αποτελούν τα “συμβοηθούντα μέλη” σε μικρές επιχειρήσεις και στα χωράφια, πολλές φορές χωρίς καμία ασφάλιση και βασικά δικαιώματα.

Γιατί: Ακόμα κι αν οι συνθήκες εργασίας είναι καλές, οι γυναίκες επωμίζονται σχεδόν αποκλειστικά το βάρος του νοικοκυριού,

Γιατί: Οι γυναίκες, πιεσμένες από τη δύσκολη καθημερινότητα, δύσκολα συνδικαλίζονται και ακόμη δυσκολότερα προωθούνται στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Γιατί: Κι αν ακόμη καταφέρουν όλα τα παραπάνω, σε πολλές περιπτώσεις, καταλαμβάνοντας παραδοσιακά ανδροκρατούμενες θέσεις, αναγκάζονται να συμπεριφέρονται ως άνδρες, διότι αλλιώς το περιβάλλον τις αποβάλλει.

Γιατί: Πολλές φορές ακούμε τους άνδρες να παραπονούνται ότι η περίοδος της στρατιωτικής θητείας τους αποκόπτει από την αγορά εργασίας και καμία ουσιαστική πρόνοια δε λαμβάνεται ώστε ούτε η περίοδος της στρατιωτικής θητείας, αλλά πολλώ μάλλον η περίοδος της μητρότητας να μην αποκόπτει τις γυναίκες από την αγορά εργασίας, χωρίς αντίμετρα αποκατάστασης.

Αν καλοσκεφτούμε, θα δούμε ότι οι “ισότιμες Ελληνίδες – Ευρωπαίες ¨Γυναίκες” σε πάμπολλες περιπτώσεις είναι κατ΄ όνομα ισότιμες.

Έτσι, στις 8 του Μάρτη κάθε χρόνο, ας σκεφτούμε λιγάκι, όλοι μας, ότι η ισοτιμία είναι κοινωνική κατάκτηση για την οποία χύθηκε αίμα, αλλά και πολύ δάκρυ. Κόντρα σε κάθε λογής διάκριση, ας αγωνιστούμε όλοι μαζί, όπως ο καθένας μπορεί για να κατακτήσουμε ως κοινωνία αλλά και ως κοινωνικά κύτταρα το αυτονόητο: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ.